Volg je passie en vind de harmonie
Een blog over je hart volgen, doorzetten en ervaren dat bijna alles mogelijk is, ook als dat ogenschijnlijk niet zo is.
Het is een woensdagmiddag in 1992 en ik neem plaats op de kruk naast mijn muziek juf. Ze heeft haar lange grijze haren elegant opgestoken en met een hoornen speld vastgemaakt. Het lokaal ruikt vertrouwd naar haar zware, bloemige parfum. Ik weet niet welke het is, maar het is hetzelfde luchtje als dat van mijn tante Leni. Ze heeft haar benen over elkaar geslagen, waardoor haar lange grijze rok soepel om haar benen valt. Het instrument leunt zacht tegen haar schouder en ze vraagt mij hetzelfde te doen. Ik plaats mijn handen op de juiste hoogte en speel het stuk dat ik heb ingestudeerd. “Dat klinkt heel goed!”, complimenteert ze me. “We kunnen aan een nieuw stuk beginnen.” Ze vraagt me wat ik zou willen spelen, terwijl ze haar leesbril zachtjes aan het kettinkje om haar nek laat bungelen.
Een optreden van betekenis
“Eh, nou….”, zeg ik aarzelend…. “Ik heb een boek bij me (en terwijl ik dat zeg, herinner me weer precies in welke regenachtige Engelse stad we het gekocht hebben). En ik wil graag een nummer van The Beatles spelen.” Mijn docente kijkt me met grote ogen aan. “Hey Jude is volgens mij heel mooi”, vervolg ik. “Zou ik dat mogen proberen?” Ze valt nog net niet van haar kruk, maar haar verbazing is groot. Ik maak daar uit op dat ze op zijn minst verwacht dat dit een uitdaging gaat zijn. De weken daarna oefen ik harder dan ooit tevoren. Dat is ook te zien, getuige het eelt op mijn vingers. Ik geloof dat ik het kan. Sterker nog: ik geloof dat ik het prachtig speel.
Een paar maanden later is het eindejaarsoptreden. Ik beklim een beetje zenuwachtig het podium, benieuwd hoe het publiek gaat reageren. De harp staat klaar, ik plaats mijn handen op de snaren en zet het nummer in. Bij het refrein hoor ik de zaal zachtjes mee neuriën en ik dein mee totdat het slotakkoord klinkt. Er volgt een daverend applaus en ik zie een trotse juf op de eerste rij zitten. Ik weet niet wat ik op dat moment het belangrijkste vind, maar ik straal van oor tot oor!
Ook het ogenschijnlijk onmogelijke is mogelijk
Ook al lijkt iets op het eerste gezicht onmogelijk of onlogisch: het is absoluut de moeite van het proberen waard. Ga ervoor en geef alles wat je hebt. Als jij je gevoel volgt, is er veel meer mogelijk dan je denkt. Werkgeluk in tijden van werkdruk? Ja dat kan! Werkgeluk in tijden van reorganisatie? Kijk vooral naar wat jullie verbindt! En zo zijn er tal van situaties waarin er veel meer kan dan je op het eerste gezicht zou denken. Bel me gerust, dan laat ik je nieuwe perspectieven zijn en moedig ik je aan om ervoor te gaan. Werken aan Werkgeluk is namelijk altijd een goed idee. Net zoals The Beatles op een harp ten gehore brengen…????